အိမ္တုိင္ႏြယ္ရစ္ - လယ္ ေတာျဖစ္ျခင္း

ေတာေဟ၀န္ ဇာတ္လမ္းမ်ား- ေမာဂၢလိ။  ႏုိဘယ္ စာေပဆုရွင္ ရုဒယက္ ကစ္ပလင္၏ The Jungle Book ကို ဆရာ ထင္လင္း က ဘာသာျပန္ ထားေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ မူရင္း စာအုပ္ေရာ၊ ရုပ္ရွင္ပါ ေက်ာ္ၾကား လွသလို ဆရာထင္လင္း ဘာသာျပန္ လိုက္ေတာ့လည္း နံမည္ႀကီး ဘာသာျပန္ စာအုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ႏုိင္ငံေတာ္က ခ်ီးျမွင့္ေသာ ဘာသာျပန္ စာေပဆုပင္ ရရိွခဲ့ည္။  ဆရာထင္လင္း၏ ဘာသာျပန္ အေရးအသားမ်ားက ေခ်ာေမြ႕လွသည္။ အထူးသျဖင့္ ကစ္ပလင္၏ ကဗ်ာမ်ားကို ျပန္ဆိုထားပံုက ျမန္မာလို ရြတ္ဆိုလိုက္လွ်င္ ေခ်ာေခ်ာ ေမြ႕ေမြ႕ အာေတြ႕လွသည္။  အဂၤလိပ္ စာအုပ္မ်ား ကိုသာ အဖတ္မ်ား သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဖခင္ကပင္ ဆရာထင္လင္း ဘာသာျပန္ကုိ ဖတ္ရတာက မူရင္း စာအုပ္ထက္ပင္ ပိုအရသာ ေတြ႕သည္ဟု ဆိုခဲ့သည္။

ေမာဂၢလိ စာအုပ္တြင္ ေမာဂၢလိ၏ မိဘႏွစ္ပါးကို စုန္း အျဖစ္စြတ္စြဲၿပီး မီးရိႈ႕သတ္ရန္ ၾကိဳးစားေသာ၊ ေမာဂၢလိကို ၀ံပုေလြ မေကာင္းဆိုးဝါး အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး ရြာကေန ႏွင္ထုတ္လုိက္ေသာ ရြာသားမ်ားကို ေမာဂၢလိက ေတာရဲ တိရိစာၦန္မ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ ရြာပ်က္ၿပီး ေတာဖံုးသြားေအာင္ လုပ္သည့္ အေၾကာင္းပါသည္။ ထိုအခန္းကို ဆရာထင္လင္းက အိမ္တုိင္ ႏြယ္ရစ္ လယ္- ေတာျဖစ္ျခင္းဟု အမည္ေပးထားသည္။ အခန္းအစ ကဗ်ာတြင္ ရြာပ်က္ၿပီး ေတာဖံုးသြားပံုကို အခုလို ဖြဲ႕ႏြဲ ျပခဲ့သည္။

××××××

မစိုက္ပ်ိဳးေသာ ၊ လယ္တေၾကာ၌

ေတာသားသမင္၊ ပ်ိဳမိခင္တို႕

သားစဥ္ပြားေပါက္၊ အခ်ိန္ေရာက္လည္း

အေျခာက္အလွန္႕ မရိွေစရ။

နံရံ တံတိုင္း၊ အလံုဝိုင္းတို႕ ပိုင္းပိုင္းၿပိဳက်

 ေျမသို႕ခ , လွ်က္၊ ဘာမွ မရိွ၊ လူမသိေသာ

ေတာ၏ အသြင္၊ သည့္ေနာက္တြင္ -----

ရြာ၀င္မတည္ ၾကေစႏွင့္ေတာ့။

ထိုအခန္း အဆံုးတြင္မူ ဆရာထင္လင္းက ရြာပ်က္ၿပီးေတာက ဖံုးသြားပံုကုိ အခုလို ေရးျပခဲ့ျပန္သည္--

××× တစ္လခန္႕ ၾကာေသာအခါ ရြာေနရာ၌  စိမ္းစိုေသာ ရြက္ႏုမ်ား ဖံုးအုပ္လွ်က္ အခြက္အခ်ိဳင့္မ်ားႏွင့္ ကုန္းေမာက္ေမာက္  တစ္ခုသာ က်န္ေတာ့သည္။ မိုးရာသီ ကုန္ေသာ အခါတြင္ကား လြန္ခဲ့သည့္ ေျခာက္လ ခန္႕က ထြန္မ်ား၊ ထယ္မ်ား ခ်လွ်က္ရိွ သည့္ ေနရာတြင္ အသံမ်ိဳးစံုႏွင့္ ေတာႀကီးအတိ ေရာက္ရိွ၍ လာေလေတာ့သတည္း။

ဤ အျဖစ္အပ်က္ကား ေမာဂၢလိ စကားအတုိင္း ဆိုလွ်င္ ေတာကို လႊတ္ၿပီး နင္းခိုင္းေသာေၾကာင့္ ရြာပ်က္ သြားခဲ့ပံုပင္ ျဖစ္ သည္။ ထိုအခ်ိန္ ကေတာ့ ရြာေတြပ်က္ၿပီး ေတာဖံုးသြားခဲ့ပံုကုိ စာအရသာ သိခဲ့ရသည္။ ကိုယ္ေတြ႕ မရိွခဲ့။

အမိ စစ္တကၠသိုလ္မွာ ေလးႏွစ္ၾကာ သင္ၾကား ေလ့လာဆည္းပူးၿပီး ေနာက္တြင္ ေျချမန္တပ္ရင္း တစ္ရင္းမွာ ဒုတိယ ဗိုလ္ အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တပ္ရင္းက ႏုိင္ငံ အေရွ႕ေတာင္ပိုင္း ေဒသမွာ စစ္ဆင္ေရး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ရ၏။ ဒီေတာ့မွပဲ ရြာပ်က္ဆိုတာကို ကိုယ္ေတြ႕ ၾကံဳရေတာ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရ နယ္စပ္ေဒသ ေတာင္တန္းႀကီး အေျခမွာျဖစ္ သည္။ ၿဗိတိသွ်တို႕ ျပဳစုခဲ့သည့္ စစ္သံုးေျမပံုေပၚမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ခရစ္ယန္ ဘုရားေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ ရြာႀကီး တစ္ရြာအျဖစ္ ျပထားသည့္ ရြာျဖစ္သည္။ ေျမျပင္တြင္လည္း အိမ္ေျခ ႏွစ္ရာေက်ာ္ ရိွသည့္ ရြာႀကီးျဖစ္၏။ ရြာေနရာက ေတာင္တန္းႀကီးကို အေရွ႕အေနာက္ ျဖတ္ႏုိင္သည့္ ေတာင္ၾကားလမ္း အ၀အနီးတြင္ရိွေသာေၾကာင့္ စစ္ေရးအရ အခ်က္အျခာက်သည္။ ဒီလိုနဲ႕ လြန္ခဲ့သည့္ ေျခာက္လခန္႕က အဲဒီရြာႀကီးနဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ ေဒသေတြမွာ တပ္မေတာ္ စစ္ေၾကာင္းမ်ားနဲ႕ တစ္ဖက္ အဖြဲ႕အစည္းက လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႕မ်ား တစ္လေက်ာ္ တုိက္ပြဲျဖစ္ခဲ့သည္။ အရင္က သူ႕တပ္အ၀င္၊ ကိုယ့္တပ္အ၀င္ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာ ပစ္တာခတ္တာမ်ိဳး ရိွၿပီး ရြာသားမ်ား ကလည္း တုိက္ပြဲျဖစ္ခ်ိန္ ေတာထဲခ ဏ ေရွာင္ေနရံုသာရိွသည္။ သို႕ေသာ္  ဒီတစ္ခါၾကေတာ့ ဒီနယ္ေျမကို စိုးမိုးႏုိင္ေရး အတြက္ ရာခ်ီေသာ တပ္ဖြဲ႕ေတြ ေရွ႕တိုး၊ ေနာက္ဆုတ္၊ ဝိုင္းခ်ီတစ္ခါ၊ ပတ္ခါ တစ္လွည့္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ တုိက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ လက္နက္ႀကီးသံေတြ ပြက္ပြက္ညံခဲ့သည္။ အဲဒီတိုက္ပဲြႀကီး အၿပီးမွာေတာ့ ရြာသူရြာသားေတြက ရြာကို အၿပီးအပိုင္ စြန္႕ခြာ သြားခဲ့ၾကေတာ့သည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ က ျမိဳ႕ေပၚမွာ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က တစ္ဖက္ႏုိင္ငံမွာ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ေဆြမ်ိဳးမ်ားရိွရာ ရြာေတြမွာ ျပန္႕ၾကဲ ကုန္ေတာ့သည္။

ထိုရြာကို ေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္းၿပီ။ ရြာပတ္၀န္းက်င္ ေတာင္ကုန္းေတြကို ရွင္းလင္း၊ ေနရာယူ ၿပီးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရြာထဲ ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ တပ္ရင္းက ရဲေဘာ္ေတြ အတြက္ကေတာ့ ဒီလိုရြာပ်က္ေတြ ျမင္ဖူးတာ မ်ားၿပီျဖစ္၍ မထူးဆန္းလွ။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္က အရာရာအားလံုး၊ အံ့ၾသစရာေတြ သာျဖစ္သည္။

ၾကည့္ပါဦး။ အိမ္တုိင္းလိုလိုက သစ္ႀကီး ဝါးႀကီးေတြနဲ႕ ေဆာက္ထားသည္။ သစ္ကုန္သည္ႀကီးရဲ့ အိမ္ဆိုတာက ႏွစ္ထပ္အိမ္ ႀကီး။ ကၽြန္းတုိင္ႀကီးေတြနဲ႕၊ ဆင္၀င္ဆိုသည့္ စကားအတုိင္း ဆင္၀င္လို႕ ရေအာင္ ျမင့္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအိမ္ အားလံုးမွာ လူ မရိွ၊ ျခံစည္းရိုးေတြ၊ အိမ္တိုင္ေတြမွာ ႏြယ္ပင္ေတြ ရစ္ပတ္လို႕၊ အိမ္၀င္းထဲမွာ ျမက္ရိုင္းပင္ေတြ ဟီးထေနသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ အိမ္နံရံေတြမွာ လက္နက္ငယ္ က်ည္ဆံမွန္ထားတဲ့ အရာေတြရိွသလို တစ္ခိ်ဳ႕ အိမ္ေခါင္းမိုးေတြ ကေတာ့ လက္နက္ႀကီး စေတြေၾကာင့္ ေပါက္ျပဲေနသည္။  ရြာျပင္ လယ္ကြင္းေတြက ရိုးျပတ္ေတြ၊ ျမက္ရိုင္းေတြႏွင့္၊  ဒီေတာ့မွ ဆရာထင္လင္း ေရးခဲ့သည့္ အိမ္တုိင္ႏြယ္ရစ္ လယ္ေတာ ျဖစ္ျခင္းဆိုသည္ကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္မိေတာ့သည္။ ရြာမွာ ရိွသည့္ ခရစ္ယန္ ဘုရား ေက်ာင္းႏွင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ႏွစ္ခုသာဒီရြာကို ၀င္လာတတ္သည့္ စစ္ေၾကာင္းေတြက ရွင္းလင္း ေပးထားသျဖင့္ ေတာမဖံုး ေသးတာျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ရတံုး တစ္ခ်ိဳ႕အိမ္ေတြေပၚ တက္ၾကည့္ေတာ့ ပရိေဘာဂေတြ၊ အေလးအပင္ ပစၥည္းေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ခဲ့သည္။ သစ္ကုန္သည္ႀကီးရဲ့ အိမ္မွာဆိုလွ်င္ တုိင္းရင္းသား ၀တ္စံုႏွင့္ မိသားစုျခံရံ ရိုက္ကူးထားေသာ ဓာတ္ပံုႀကီးတစ္ပံု ပင္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ က်န္ေန ခဲ့သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေပၚက ဘီဒိုထဲမွာ ဗုဒၶ၀င္ စာအုပ္တစ္ခိ်ဳ႕နဲ႕ တိုင္းရင္းသားဘာသာျဖင့္ ဘုရားစာအုပ္ တစ္ခ်ဳိ႕ရိွသည္။ ဘုရားစင္ ေပၚမွာေတာ့ ဆင္းတုေတာ္ေတြႏွင့္ ဘုရားပန္းအိုးေတြက ဖုန္အလိမ္းလိမ္း ကပ္ေနသည္။ ခရစ္ယန္ ဘုရားေက်ာင္းထဲမွာလည္း ထိုနည္းအတုိင္း ၀တ္ျပဳရာ ခံုတန္းလ်ားမ်ားက ဖရိုဖရဲ။

ဒီလိုနဲ႕ ေန၀င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ရြာထဲကေန ရြာျပင္က ေတာင္ကုန္းေတြေပၚကို ေရႊ႕ေျပာင္း ေနရာယူၾကသည္။ ရြာထဲ မွာ ဘယ္သူမွ မေနၾကေတာ့  ဒီနယ္ေျမက ႏွစ္ဘက္လံုး ၀င္ထြက္ေနသည့္ စပ္ၾကား နယ္ေျမ ျဖစ္ေနဆဲျဖစ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စစ္ေၾကာင္း ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ အေႏွးနဲ႕အျမန္ တစ္ဖက္ အဖြဲ႕အစည္းက လာေရာက္ေႏွာက္ယွက္ေတာ့မွ ေသခ်ာသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေန၀င္မီးၿငိမ္းၿပီး ေနရာယူရျခင္း ျဖစ္၏။ ဒီလိုေနရာယူေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တပ္စုက ရြာအ၀င္ လမ္းေဘးက ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာ တာ၀န္က်သည္။ ဘယ္အခ်ိန္ လာတုိက္မယ္ ဆိုတာမသိႏုိင္ေတာ့ ထံုးစံ အတုိင္း တစ္၀က္အိပ္၊ တစ္၀က္ႏိုး နဲ႕ ႏိုးႏုိးၾကားၾကား ေနရသည္။

အေမွာင္ရိပ္ေတြ တစ္ေျဖးေျဖး လႊမ္းမိုးလာသည္ႏွင့္ တိတ္ဆိတ္မႈက ႀကီးစိုးသြားသည္။ မီးမထြန္းရ အမိန္႕ေၾကာင့္ ပိုၿပီး ေမွာင္သလို ခံစားရသည္။ ဒါေပမယ့္ မွတ္မွတ္ရရ ထိုညက လသာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတာင္ကုန္းက ၾကည့္လွ်င္ ရြာ၀င္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကို ျမင္ေနရသည္။ လေရာင္ေအာက္တြင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေသာ အိမ္ေတြကို ျမင္ရတာက ေျခာက္ျခားစရာ၊ ေၾကကြဲ ဆို႕နင့္ဖြယ္ရာ ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ အခုလိုလသာခ်ိန္မွာ ရြာလယ္လမ္းေပၚမွာ ကေလးတို႕ ကစားသံေတြ၊ ကာလသား၊ ကာလသမီးတို႕ သီခ်င္းသံေတြနဲ႕ စီစီညံ ေနခဲ့ေပလိမ့္မည္။ ေ၀ေ၀စီ ေနခဲ့ေပ လိမ့္မည္။ အိမ္ေရွ႕ ကြက္ပ်စ္ေတြမွာ လူႀကီးသူမေတြ ဝိုင္းဖြဲ႕ စကားေျပာ ေနေပလိမ့္မည္။ အခုေတာ့ ဆရာ၀င္းမင္းေထြးရဲ့ သီခ်င္းစာသား တစ္ခု အတုိင္း စစ္ပြဲၿပီးစ ျမိဳ႕ပ်က္ႀကီး လိုျဖစ္ေနသည္။ လေရာင္ေအာက္မွာ တိတ္ဆိတ္မဲေမွာင္ ေနေသာ ရြာႀကီးကို ၾကည့္ရင္း အိမ္ ေတြေပၚမွာ၊ ရြာလမ္းေတြေပၚမွာ တိတ္တဆိတ္ သြားေနေသာ ဝိဥာဥ္ေတြ၊ သူတို႕ရဲ့ တီးတိုး စကားသံေတြ ကိုေတာင္ ျမင္မိ ၾကားမိသလိုလို ခံစားရသည္။ ရွင္သူေတြက ရြာကို စြန္႕သြားၾကေပမယ့္ ကြယ္လြန္သူေတြ ကေတာ့ ဒီမွာက်န္ခဲ့မွာ ေသခ်ာ ပါသည္။ သူတို႕အတြက္ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ လုပ္မယ့္သူေတြ၊ အမွ်အတန္း အေ၀မယ့္သူေတြ၊ အျပစ္လြတ္ေအာင္ ဆုေတာင္း ေပမယ့္သူေတြ မရိွေတာ့လို႕ လိုက္မ်ား ရွာေနသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဧည့္သည့္အျဖစ္ ေရာက္လာသူ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ေတြက လုပ္ေပးဖို႕မ်ား ေမွ်ာ္လင့္ေနသလား မသိ။ ထိုညက ရြာျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရင္း စိတ္မေကာင္းျခင္း ႀကီးစြာျဖင့္ တစ္ညလံုး ထိုင္ေနမိသည္။

အဲဒီတပ္ရင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ထပ္ ရြာပ်က္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕ခဲ့ရ သည္။ အိမ္တုိင္ႏြယ္ရစ္ လယ္ ေတာျဖစ္သြားရသည့္ ရြာေတြကိုေတြ႕တုိင္း ရြာပ်က္ႀကီးမွာ ညအိပ္ခဲ့ရသည့္ ပထမဆံုး အေတြ႕အၾကံဳကုိ ျပန္သတိရသည္။ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ ဒီရြာေတြျပန္လည္ စည္ကားလာမည့္ အခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္လင့္မိ သည္။

ဒီလိုနဲ႕ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားရဲ့ အေစာပိုင္းမွာ ေဒသတစ္ခုသို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ ေရာက္ရိွသြားခဲ့သည္။ ထိုေဒသမွာလည္း ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္ လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡမ်ား၏ ဒဏ္ကို ခံခဲ့ရေသာေဒသ ျဖစ္သည္။ တစ္ျခားေဒသေတြ လိုပဲ အိမ္တုိင္ ႏြယ္ရစ္ လယ္ေတာျဖစ္ ခဲ့ရေသာရြာေတြ အမ်ားႀကီး ရိွခဲ့သည္။ လံုျခံဳေရး အေျခအေန ကလည္း ျမိဳ႕ေပၚအထိ ၀င္ေရာက္ လူသစ္ စု၊ ေဖာက္ခြဲ တုိက္ခိုက္လုပ္ေလ့ ရိွသည့္ အေျခအေန ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ မွာပင္ ႏွစ္ဘက္ၾကား အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး အတြက္ ေဆြးေႏြးဖို႕၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ဖို႕ လုပ္ငန္းေတြ စလာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္မွာ တိုက္ခုိက္ေရး တပ္ရင္းတြင္ မဟုတ္ဘဲ ဌာနခ်ဳပ္တြင္ ဦးစီးအရာရိွ အျဖစ္တာ၀န္ ယူေနရသည္ ျဖစ္ရာ ႏွစ္ဘက္ၾကား ေဆြးေႏြးမႈမ်ားတြင္ အေထာက္အကူအျဖစ္ ပါ၀င္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ဆယ္စုႏွစ္ သံုးခုေက်ာ္ ရန္ဘက္ ျဖစ္ခဲ့ သူေတြအၾကား ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ရသည္မွာ လြယ္ကူ လွသည္ေတာ့ မဟုတ္။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေဆြးေႏြးခဲ့ရသည္။ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ လုပ္ခဲ့ရသည္။ ေျမပံုေတြခ်ၿပီး ေဆြးေႏြးၾက၊ ျငင္းခုန္ၾကရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မွာေတာ့ ျငင္းခုန္ မႈေတြက ျပင္းထန္လာသည့္အခါ ၾကားလူႀကီးမ်ားက ေဆြးေႏြးပြဲကို ဆုိင္းထားၿပီး ေသြးေအးမွ ျပန္စရသည္လည္း ရိွသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခက္အခဲ အားလံုးကို ေက်ာ္လႊားၿပီး အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးႏွင့္ နယ္ေျမဖြံ႕ျဖိဳး တိုးတက္မႈအတြက္ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ဖို႕ သေဘာတူညီခ်က္ေတြ ရလာခဲ့သည္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ အက်ိဳးကား ျမန္ဆန္လွသည္။  တုိက္ပြဲမ်ားေၾကာင့္၊ တံတားေတြ ေဖာက္ခြဲထားေသာေၾကာင့္ အဆက္ အသြယ္ ျပတ္ေတာက္ေနေသာ လမ္းေတြ ျပန္ပြင့္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က ရြာပ်က္ေတြေနရာမွာ အိမ္စု ေလးေတြေပၚလာသည္။ ေနာက္ အဲဒီ အိမ္စုေလးေတြမွာ ယာယီေက်ာင္းေလးေတြ၊ ေနာက္ေတာ့ ဘာသာေရးအေဆာက္ အဦ ခပ္ေသးေသး ေလးေတြ ေပၚလာသည္။ ေႏြရာသီတုံုးက ေတာမီး ေလာင္ေျခာက္ေသြ႕ ေနသည့္ ေျမေပၚမွာ မိုးတစ္ေပါက္ ႏွစ္ေပါက္ၾကသည္ႏွင့္ အပင္ေလးေတြစိမ္းစိမ္းစိုစို ေပၚလာသလို ရြာပ်က္ေတြေနရာမွာ အိုးသစ္အိမ္သစ္ေတြ အၿပိဳင္းအရိုင္း ေပၚလာသည္ကို ျမင္ရသည္မွာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းလွသည္။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေတာ့ အခုိင္အမာ အိမ္ေတြ ျဖစ္လာသည္။ လမ္း မေကာင္းေသး သည့္တုိင္ ေန႕ညမေရြး သြားႏုိင္သည္။ လမ္း လံုျခံဳေရးေတြ၊ ယာဥ္တန္း လံုျခံဳေရးေတြ မလို။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အထက္ အရာရိွႀကီးဆိုလွ်င္ အဲဒီလို လမ္းေတြမွာ သြားသည့္အခါ တစ္ခ်ိဳ႕အိမ္ေတြရဲ့ မ်က္ႏွာစာမွာ ေရးထိုးထားေလ့ရိွ သည့္ အိမ္ေဆာက္သည့္ႏွစ္ကို လက္ညိွဳးထိုးျပရင္း ဒါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရၿပီးမွ ေဆာက္တာကြ ဟု ျပံဳးျပံဳးျပံဳးျပံဳးႏွင့္ ေျပာတတ္ သည္။

ေဒသခံ ျပည္သူေတြက ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ ျပန္လာၾကသလို ကၽြန္ေတာ္ တို႕မွာလည္း တစ္ဖက္ အဖြဲ႕အစည္းက လူေတြနဲ႕ ဖြံ႕ျဖိဳးေရး လုပ္ငန္းေတြ အတြက္ ျပင္ဆင္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္က စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႕မႈမ်ားေၾကာင့္ ႏုိ္င္ငံတကာ အကူအညီက မရ။ ထို႕ေၾကာင့္ နတလ ရန္ပံုေငြျဖင့္ ႏုိင္သေလာက္ ေပါင္းလုပ္ရသည္။ အရင္က တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ဘယ္လို တိုက္ရမလဲ အျမဲ ေတြးေနခဲ့သူခ်င္း ေပါင္းၿပီး တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းေတ ြလုပ္ရသည္။ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ တုိင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရခင္တံုးကေတာ့ တံတားတစ္စင္းေတြ႕ရင္ ဒါကို ဖ်က္ပစ္ဖို႕ ယမ္းဘယ္ေလာက္သံုး ရမလဲဆိုၿပီး စေတြးတာဗ်။ အခုေတာ့ တံတားတစ္စင္းေဆာက္ဖို႕ ဘိလပ္ေျမ ဘယ္ေလာက္၊ သံေခ်ာင္း ဘယ္ေလာက္ ကုန္ မလဲဆိုတာ ေတြးေနရၿပီဟု ေတြးေတြးဆဆ ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုး လက္နက္ကိုင္ ပဋိ ပကၡေၾကာင့္ ပ်က္ခဲ့ရသမွ် ျပန္တည္ေဆာက္ ႏုိင္ခဲ့သည္။ ထိုေဒသမွာ ေျခာက္ႏွစ္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ၿပီး ေနာက္ေတာ့   အိမ္တိုင္ႏြယ္ရစ္ လယ္- ေတာ ျဖစ္ခဲ့သည့္ အျဖစ္ေတြ မရိွေတာ့တာကို ပီတိျဖစ္ရင္း တစ္ျခား တစ္ေနရာသို႕ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရ သည္။

ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခု ေက်ာ္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း နယ္ဘက္ တာ၀န္ေတြကို ေျပာင္းလဲ ထမ္းေဆာင္ေနရၿပီ ျဖစ္သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရခဲ့ေသာ ထိုေဒသမွာ ပဋိပကၡေတြ ျပန္စလာခဲ့သည္။ ပဋိပကၡ ျဖစ္သည္ဆိုသည္ႏွင့္ ပထမဆံုး ခံစားရတာကေတာ့ ေဒသခံ လူထုပင္ျဖစ္သည္။ တံတားေတြ ေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးခံရ၊ တုိက္ပြဲေတြျဖစ္ၾကနဲ႕ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရးေတြ ျပတ္ေတာက္ကုန္သည္။ ရြာေတြပ်က္သည္။ ဒုကၡသည္ စခန္းေတြ ျပန္ေပၚလာသည္။  ကၽြန္ေတာ့္ဌာန မွ တစ္ခ်ဳိ႕ ျမိဳ႕နယ္ရံုးေတြက ၀န္ထမ္းေတြေတာင္ လံုျခံဳေရး အေျခအေန အရ ျပန္ေခၚခဲ့ရသည္။ သူတို႕ထံက ရြာေတြပ်က္ သည့္ သတင္း၊ ဒီရြာေတြမွာ ဖြင့္ထားသည့္ စာၾကည့္တုိက္ေလးေတြပါ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည့္ သတင္းေတြ ၾကားရေတာ့ ေၾကကြဲ ရျပန္သည္။

ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့ ၾကာခဲ့ ဒုတိယ ဗိုလ္ဘ၀က ရြာပ်က္ႀကီးမွာ ညအိပ္ခဲ့သည့္ ပထမဆံုး အေတြ႕အၾကံဳကို မေမ့ ႏုိင္ေသးပါ။ အခု ပဋိပကၡ ျဖစ္ရာေဒသမွာ ႏွစ္ဘက္အဖြဲ႕အစညး္က လူငယ္ေလးေတြ ကၽြန္ေတာ့္တံုးကလို ရြာပ်က္ႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ၀မ္းနည္းေၾကကြဲ ရျခင္းမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ေစလိုေတာ့။ သီခ်င္းသံ၊ ကေလးမ်ားရဲ့ ရယ္သံမ်ားနဲ႕ ေပ်ာ္စရာလျပည့္ည မ်ားကိုသာ ၾကံဳေစခ်င္ပါသည္။

သို႕ေသာ္ အိမ္တုိင္ႏြယ္ရစ္ လယ္ ေတာျဖစ္ ခဲ့ရတာမ်ိဳးေတြ ေရွာင္ရွား ႏုိင္ပါေစဟု ဆုေတာင္း ေပးရံုမွတပါး ဘာမွလည္း မတတ္ႏုိင္ေတာ့။

ရဲထြဋ္