ဘ၀င္ခ်သည့္ စကားမ်ား (၁)

စာစု ေခါင္းစဥ္ကို ဘ၀င္ခ်သည့္ စကားမ်ား လို႕ေပးထားေတာ့ ဘ၀င္က်ကို  စာမွားရိုက္သည္ဟု ထင္ေကာင္း ထင္ႏုိင္ပါသည္။ မဟုတ္ပါ။ ဘ၀င္က် သည္ဆိုတာက မိမိစိတ္ကို ႏွစ္သက္ေစသည့္ စကားျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုသည့္ ဘ၀င္ခ်သည့္ စကားမ်ား ဆိုတာက ဘ၀င္ ျမင့္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနသည့္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ ဟုတ္လွျပီ ထင္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို  အေျခအေနမွန္ သိေအာင္၊ စဥ္းစား ဆင္ျခင္တတ္ေအာင္ လံႈ႕ေဆာ္ေပးသည့္ စကားေတြ ျဖစ္သည္။

တပ္မေတာ္တြင္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္စဥ္က ကရင္ တုိင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ အမ်ားဆံုး ထိေတြ႕ ခဲ့ရသည္။ ရိုးသား ပြင့္လင္းျပီး ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ေျပာတတ္သည့္ ကရင္ တိုင္းရင္းသားမ်ား ထံက ဘ၀င္ခ်သည့္ စကားေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ၾကားခဲ့ရသည္။ ထို႕အတူ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဟာေဟာဒိုင္းဒုိင္း ေျပာတတ္သည့္ အထက္ အရာရိွၾကီးမ်ား လက္ေအာက္တြင္ အမႈထမ္းေဆာင္ ခဲ့ရသည့္အခါ ဘ၀င္ခ်ေပးသည့္ မွတ္ခ်က္ေတြ ၾကားနာမွတ္သား ခဲ့ရသည္။

ဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့ မသိ၊ အခုတေလာ ထိုစကားေတြကို မၾကာမၾကာ ျပန္စဥ္းစား ေနမိသည္။

ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္

စစ္တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ အေဖက နာရီေကာင္းေကာင္း တစ္လံုးနဲ႕ ဆိုနီေရဒီယို တစ္လံုး လက္ေဆာင္ ေပးသည္။ နာရီက အခ်ိန္ တိတိက်က် အလုပ္လုပ္တတ္ဖုိ႕၊ ေရဒီယိုက ကမာၻ႕အေရး၊ နုိင္ငံ့အေရး သိဖို႕။ ထိုေရဒီယိုသည့္ သတင္းစာမေရာက္၊ စာအုပ္မေရာက္သည့္ ေရွ႕တန္းတြင္ ကမာၻၾကီးနဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ အဆက္အသြယ္ ျဖစ္၏။ ထိုေရဒီယိုနဲ႕ ပင္ ဘီဘီစီ၊ ဗီြအိုေအ အဂၤလိပ္စာ သင္ခန္းစာေတြ၊ အဂၤလိပ္ပိုင္းအစီအစဥ္ေတြကို နားေထာင္ရင္း အဂၤလိပ္စာ တုိးတက္ ေအာင္ေဆာင္ရြက္ ခဲ့ရသည္။

တစ္ေန႕ေတာ့ ရြာတစ္ရြာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ တပ္စု စခန္းခ်သည္။ နယ္ေျမကလည္း သိတ္ဆိုးတဲ့ ေနရာမဟုတ္ေတာ့ ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္းရက္ အေတာ္ၾကာ အဲဒီရြာေလးမွာပဲ ေနျဖစ္သည္။ ထံုးစံအတုိင္း မနက္ ေျခာက္နာရီထဲက ေရဒီယိုကို ကလိလိုက္တာ ည ၉ နာရီေလာက္ အထိ တကြီကြီ တတီြတီြနဲ႕ မျပီးေတာ့။ တပ္စိတ္ေတြေတာင္ သြားမစစ္ျဖစ္။  ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုလုပ္ ေနတာကို ကၽြန္ေတာ့္ တပ္စုရံုး စတည္းခ်သည့္ အိမ္က အမိုးၾကီး( အေမၾကီး) က ထိုင္ၾကည့္ေလ့ ရိွသည္။ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ ေနေတာ့ မ်က္စိ ေနာက္လာပံုရသည့္ အမိုးက ဖိုးခြား နင္ အဲဒါနဲ႕ တစ္ေနကုန္ ဘာလုပ္ေနတာလဲဟု ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း အမိုးကို ေရဒီယို အသံုး၀င္ပံု၊ ကမာၻၾကီးရဲ့ သတင္းေတြကို သိရပံု တစ္နံတစ္လ်ား ရွင္းျပလုိက္သည္။ အနီးဆံုး ေကာ့ကရိတ္ျမိဳ႕ေတာင္ တစ္ႏွစ္ေနလို႕ တစ္ေခါက္ မေရာက္သည့္ အမိုးကေတာ့ စိတ္၀င္စားပံု မေပၚ၊ အဲဒါသိေတာ့ နင္ ဘာျဖစ္လဲလို႕ ျပန္ေမးသည္။ ဘယ္ရမလဲ။ အမိုးရဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဗိုလ္ၾကီးဆိုတာ ႏုိင္ငံတကာ အေၾကာင္း သိရတယ္၊ ဒါ အေရးၾကီးတယ္ ဆိုျပီး ျပန္ေခ်ပ လိုက္သည္။ အမိုးကေတာ့ ဘာမွ ထပ္မေျပာ၊ အပိုေတြပဲဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ ထထြက္သြား သည္။  ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏုိင္ငံတကာနဲ႕ ကိုင္ေပါက္လိုက္ရတဲ့ အတြက္ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ေတာ့ အေတာ္ သေဘာက် သြားသည္။ ေရဒီယိုသံ တစ္ကြီကြီနဲ႕ ဆက္ေပ်ာ္ေမြ႕ ေနမိသည္။

ေနာက္တစ္ရက္ မနက္ေစာေစာ ထံုးစံအတုိင္း အိပ္ယာထဲေခြရင္း ေရဒီယိုနဲ႕ ျငိမ့္ေနသည္။ မနက္အေစာၾကီး ထျပီး ရြာထဲ ဆင္းသြားသည့္ အမိုးက ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒုိင္းနဲ႕ အိမ္ေပၚတက္လာျပီး ဖိုးခြား  နင္ဒါၾကီးနဲ႕ပဲ တဂ်စ္ဂ်စ္ လုပ္မေနနဲ႕၊ ရြာထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနလဲ နင္သိလား။ ညက နင့္ေကာင္ေတြ ၾကက္ေတြခိုးစားလို႕ သူၾကီးအိမ္မွာ လာတုိင္ေနတယ္။ နင့္အလုပ္ နင္လုပ္ဦး ဟု ဆိုသည္။ ဒီေတာ့မွ ကပ်ာကယာ ေျပးဆင္းျပီး တပည့္ေက်ာ္မ်ား၏ ၾကက္ခိုးမႈၾကီးကို သြားေရာက္ေျဖရွင္း ခဲ့ရသည္။ တပ္စိတ္ ေတြနဲ႕ အဆက္ျပတ္ျပီး အိမ္ထဲ ေအာင္းေနမိသည့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း အျပစ္တင္မိသည္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒီထက္ဆိုးတဲ့ အမႈေတြမ်ား လုပ္ခဲ့ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သတိလစ္ဟင္း ေနခ်ိန္တြင္ ရန္သူကမ်ား အလစ္ ၀င္တုိက္ ခဲ့ရင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ့။ ေနာက္ေန႕ေတြမွာေတာ့ မနက္တစ္ၾကိမ္၊ ညေနတစ္ၾကိမ္ တပ္စိတ္ေတြကို လွည့္လည္ စစ္ေဆးရေပျပီ။ ႏုိင္ငံတကာ သတင္းထက္ ရပ္ရြာသတင္း၊ နယ္ေျမသတင္းကို ပိုနားစြင့္ ရေတာ့သည္။ အမိုးကိုလည္း ႏုိင္ငံတကာနဲ႕ ကိုင္မေပါက္ရဲေတာ့။

ေနာင္ေတာ့ စာအုပ္တစ္ခုမွာ လူတိုင္းတြင္ စိတ္၀င္စားသင့္သည့္ ကိစၥမ်ား (Area of Interest ) ႏွင့္ ကိုယ္ဖိ ရင္ဖိ လုပ္ရမည့္ကိစၥမ်ား (Area of Concern)  ဆိုတာရိွေၾကာင္း၊ ၾကီးပြား တိုးတက္သူတုိင္းသည္ Area of Concern ကို ပိုမို အာရံုစိုက္ လုပ္ကိုင္သူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း၊ Area of Interest တြင္လိုသည္ ထက္ပိုျပီး အခ်ိန္ မေပးသင့္ေၾကာင္း ဖတ္ရသည္။ ဒီေတာ့မွ အမိုးေျပာတဲ့ နင့္အလုပ္နင္လုပ္ ဆိုတာ ဒါပါလားလို႕ ျပန္သတိရ မိသည္။

ဘယ္သူမွ မလာနဲ႕

တပ္ခြဲမွဴးဘ၀မွာ ျဖစ္သည္။ တနသာၤရီတုိင္း ထား၀ယ္ေဒသက ကရင္ ေက်းရြာတစ္ရြာကို အေျခခံျပီး နယ္ေျမစိုးမိုးေရး လုပ္ရသည္။ တစ္ခ်ိန္တံုးက ဒီေနရာက ႏွစ္ဘက္ အဖြဲ႕အစည္းတို႕ အားျပိဳင္ရာ ေဒသျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္ရင္း တစ္ရင္းလံုး၀င္ထုိင္ျပီး ျဖန္႕ခြဲကာ တစ္ဖက္အဖြဲ႕အစည္းမ၀င္ႏုိင္ေအာင္၊ မိမိအမာခံ ေဒသျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ဒီရြာေလးကို အေျချပဳျပီး ကၽြန္ေတာ့္တပ္ခြဲ အတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာ နယ္ေျမအတြင္း တုိက္ကင္းေတြ၊ ကင္းပုန္းေတြနဲ႕ တစ္ဖက္အဖြဲ႕အစည္း ၀င္မလာႏုိင္ေအာင္ စိုးမိုးထားရသည္။ ရြာေတြမွာ အခါအခြင့္ သင့္သလုိ ေဟာေျပာ စည္းရံုးရသည္။ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ ရြာသူရြာသားေတြနဲ႕လည္း ခင္မင္ရင္းႏီွး လာသည္။ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေန သည့္ အိမ္က ဖထီးၾကီးနဲ႕ စကားလက္ဆံု ေျပာျဖစ္သည္။ ေျပာရင္းနဲ႕ ဒီေဒသမွာ ျဖစ္ေနသည့္ တုိက္ပြဲေတြအေၾကာင္း ေရာက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ၾကံဳတံုးစည္းရံုး လိုက္ဦးမွ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕ ဖထီး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဒီမွာအခုလို လာေနတာ မေကာင္းဘူးလား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရိွေတာ့ ဖထီးတို႕ ဆက္ေၾကးေတြပါေတြ မေပးရေတာ့ဘူး မဟုတ္လားလို႕ အစခ်ီရင္း စည္းရံုးေရး ဆင္းလိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ စကားဆံုးေတာ့ ဖထီးက ေခါင္းကို တြင္တြင္ခါရင္ မေကာင္းဘူးဟု ဆိုေလေတာ့သည္။ ခဲေလသမွ် သဲေရက် ျဖစ္ ရေသာ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို႕ တံုး၊ ဖထီးရ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ဘာဒုကၡ ေပးမိလို႕တံုးဟု ျပန္ေမးရသည္။ ဖထီးၾကီးက မထူး ပါဘူး။ ဖိုးခြား (ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ဆိုလိုသည္။) လာလည္း ေခ်ာတေပ့ (ၾကက္တစ္ေကာင္) ပဲ။ ေမာင္ေက်ာ္ (တစ္ဖက္ က လူေတြကို ဆိုလိုသည္။ ) ေခ်ာတေပ့ပဲ။  ဟုိေကာင္ေတြရိွရင္ နင္တို႕က လာပစ္၊ နင္တို႕ ရိွရင္ ဟိုေကာင္ေတြက လာပစ္။ ကုလားမင္း (အဂၤလိပ္အစိုးရ) တံုးက ေခ်ာင္းဖ်ားသူၾကီးမွာပဲ နစ္လံုးျပဴးရိွတယ္။ အားလံုး ေကာင္းေကာင္း ေနရတယ္။ နင္တို႕ ေခတ္က်မွ ေသနတ္ေတြမ်ား လိုက္တာ၊ ငါတို႕လည္း ေအးေအးမေနရဘူး။ ဘယ္သူမွ မလာတာ ေကာင္းတယ္ဟု အားပါးတရ ေျပာခ်လိုက္သည္။

ဖထီးစကားဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ျပန္ေျပာစရာ စကားမရိွေတာ့။ ဖထီးက သူနားလည္သလို သူေျပာ လိုက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္စိဖြင့္ ေပးလုိက္တာပဲ ျဖစ္သည္။ ေနာင္ေလ့လာဖန္မ်ားမွ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရး ေအာက္မွာ ဘယ္သူကိုမွ  မေၾကာက္ပဲ ေနႏုိင္ျခင္းတို႕၊  အေကာင္းဆံုး စည္းရံုးေရးဆိုတာ လူထုကို ၀န္ထုတ္၀န္ပိုး မျဖစ္ေစတဲ့ လုပ္ကိုင္ပံုျဖစ္တယ္ ဆိုတာတို႕ကို နားလည္လာသည္။ အခုေတာ့ အဲဒီေဒသေတြမွာ ဖထီးလိုခ်င္သည့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ိဳး ရေနသည္ကို ေတြ႕ရေတာ့ ဖထီးၾကီးကို သတိရ မိျပန္သည္။

ဆက္ပါဦးမယ္