ကြဲျပားျခင္း၏တန္ဖိုး

ဘူတာရံုေလးက တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္စြာပဲ ရိွေနသည္။ ၾကားဘူတာငယ္ ေလးမ်ားရဲ့ ထံုးစံအတုိင္း ဘူတာရံု အေဆာက္အဦ ေသးေသးေလး ရိွသည္။ ရံုးခန္းထဲမွာ  ရံုပိုင္ ဒါမွမဟုတ္ ရံုပိုင္ေလး တစ္ေယာက္နဲ႕ လမ္းခြဲကိုင္ဟု ထင္ရသူ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ဘူတာေဘးမွာ ေရတြင္းအိုအို တစ္ခုႏွင့္ အုပ္ႂကြတ္ မိုးထားသည့္ ယိုင္နဲ႕နဲ႕၊ ေျခတံရွည္ ၀န္ထမ္း အိမ္ယာေလး ရိွသည္။ ေခါင္းမိုးက အုပ္ႂကြတ္တစ္ခ်ိဳ႕ ကြာေနသျဖင့္ ဗီႏုိင္းစ အျပာျဖင့္ ဖာေထးထား သည္ကိုလည္း ေတြ႕ရ၏။  ကုကၠိဳပင္အိုႀကီး ေတြက ဘူတာရံုေလးကို အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္း မိုးကာထားသည္။ ရထားလမ္း တစ္ဖက္မွာေတာ့ မိုးဦးက် စိမ္းျမေနသည့္ လယ္ကြင္းမ်ားကို မ်က္ေစ့တစ္ဆံုး ေတြ႕ေနရသည္။  စၾကၤန္ေပၚမွာ ခရီးသည္ မရိွ၊ ေစ်းသည္ မရိွ။ ဒီဘူတာ ေလးမွာ အျမန္ရထားေတြ ရပ္ေလ့မရိွဘဲ စာပို႕ရထား၊ တစ္ခါတစ္ရံ ကုန္ရထား၊ ေက်ာက္ရထားမ်ားသာ နားခိုေလ့ ရိွေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ေနာက္ျပီး ဘူတာေလးက ကားလမ္းနဲ႕ လွမ္းလွမ္း၊ ရြာနဲ႕လည္း တစ္မိုင္ေက်ာ္ခန္႕ ေ၀းေနေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ စၾကၤန္ေပၚတြင္ ပ်င္းတိပ်င္းတြဲ လဲေလ်ာင္း ေနေသာ ေခြးတစ္ေကာင္ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လာတာကို ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ျပီး မထူးပါဘူးကြာ ဆိုသည့္ သေဘာနဲ႕ ျပန္အိပ္သြားသည္။

တကယ္ေတာ့ ဒီဘူတာရံုေလးကို ခရီးသြားဖို႕ အတြက္ ေရာက္ေနျခင္း မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကားက ဘူတာေလးႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရန္ကုန္-မႏၲေလး ကားလမ္းေဟာင္း ေပၚတြင္ စက္ခ်ိဳ႕ယြင္းသျဖင့္ ျပင္ဆင္ေနရသည္။ ဘာမွ မလုပ္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဟိုေငးသည္ေငး လုပ္ရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းက လွမ္းျမင္ေနရသည့္ ဘူတာရံုေလး ဆီကို ေရာက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ မီးရထားနဲ႕ ပတ္သက္လွ်င္ အစြဲအလန္းႀကီးသည့္ စိတ္က လံႈ႕ေဆာ္မႈေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။  

ဘယ္အခ်ိန္ထဲက မီးရထားကို စြဲလန္းခဲ့သည္ ဆိုသည္ကုိေတာ့ မမွတ္မိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တံုးက အဘိုးထံမွ လက္ေဆာင္ရသည့္ မီးရထားေလး ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ရထားသံလမ္းေလး မ်ားကို စက္ဝိုင္းပံု ဆက္ျပီး ဘက္ထရီႏွင့္ ရထားေလးကို ေမာင္းရသည္။ ေရေႏြးေငြ႕ စက္ေခါင္းတစ္ခု လူစီးတြဲ၊ ကုန္တြဲ၊ ဂတ္ဗိုလ္တြဲ စသည့္ျဖင့္ အဂၤါစံုစြာ ပါသည့္ ရထားေလးကို ကစားတံုးက ႀကီးလာရင္ မီးရထား စက္ေခါင္းေမာင္း လုပ္မည္ဟု တဖြဖြ ဆိုခဲ့ဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ငါးႏွစ္၊ ေျခာက္ႏွစ္သားမွာ ဖခင္ျဖစ္သူက ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း ျမိဳ႕ေလး တစ္ျမိဳ႕တြင္ တာ၀န္က်သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ေနာက္ဘက္က ဆင္းသြားလိုက္လွ်င္ ရထားလမ္း၊ ရထားလမ္းအတိုင္း တစ္မိုင္ေလာက္ ဆက္ေလွ်ာက္လွ်င္ ဘူတာရံုေလး ရိွသည္။  စကားစပ္လုိ႕ ေျပာရလွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံက ဘူတာရံုေတြ ထဲကတြင္ ရွမ္းျပည္ ေတာင္ပိုင္းက လမ္းဘူတာ ရံုေလးမ်ားက အလွဆံုးျဖစ္မည္ ထင္သည္။ ဥေရာပပံုစံ အမိုးေစာက္ေစာက္ႏွင့္ ဘူတာရံု အေဆာက္အဦေလးေတြ၊ ပတ္၀န္းက်င္က ေျမနီေရာင္ ေတာင္ကုန္းမ်ား၊ ေၾကာင္ျခစ္သလို ထြန္ယက္ထားေသာ ယာေျမေတြ၊ ထင္းရူးပင္ ျမင့္္ျမင့္ၾကီးေတြ၊ အေလ့က် ေပါက္ေနသည့္ ေရာင္စံုပန္းေတြနဲ႕ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္လို လွခ်င္တုိင္း လွေနသည့္ ဘူတာရံုေလးေတြ ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို ျမိဳ႕ရဲ့ ဘူတာရံုေလးမွာ ရထားေတြ ၀င္ထြက္တာကို သြားၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာ အက်ဆံုးမွာ လမ္းခြဲကိုင္ ဦးၾကီးေတြက ေမာင္းတံကို ဆြဲျပီး လမ္းေျပာင္းတာပဲ ျဖစ္သည္။ ရထား သံလမ္းၾကီးေတြ ဘယ္ညာ ေရြ႕ျပီး ပူးကပ္သြားတာ၊ ရထားၾကီး ဦးတည္ရာ ေျပာင္းျပီး လႊဲေပးထားသည့္ လမ္းေၾကာင္းအတုိင္း ဆက္ထြက္သြားတာ ေတြကို ၾကည့္ျပီး ရင္သတ္ရႈေမာ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ကေလး ခ်စ္တတ္ေသာ ဦးေလးၾကီး တစ္ေယာက္က ရထား သံလမ္းကို နားနဲ႕ကပ္ နားေထာင္ရင္ အေ၀းၾကီးထဲက ရထားလာတာတဲ့ အသံကို ၾကားရတယ္ဟု သင္ျပ ေပးသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပန္ၾကြား၍ မဆံုး ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ အခု အသက္အရြယ္အထိ ရထားကို စြဲလမ္းတံုး ျဖစ္သည္။ ရထား စီးရင္း ရလာေသာ အေတြးတစ္စ ကိုလည္း ေဆာင္းပါးအျဖစ္ ခ်ေရးခဲ့ဖူးျပီ။ အခြင့္အေရး ရတုိင္း ရထားစီးျပီး ခရီးသြားဖို႕လည္း ၾကိဳးစားတံုးျဖစ္သည္။

ျငိမ္သက္ေနေသာ ဘူတာရံုေလးက ရုတ္တရက္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္လာသည္။ ရံုပိုင္ အခန္းထဲက အသံေတြ ျပန္႕လြင့္ လာသည္။ တစ္ဖက္ဘူတာက ခ်ဥ္းကပ္ခြင့္ ေတာင္းတာကို ခြင့္ျပဳသံ၊ အျခားတစ္ဖက္ ဘူတာသို႕ ဆက္လက္ ေစလႊတ္ႏုိင္ဖို႕ အတြက္ လမ္းရွင္း ခြင့္ျပဳခ်က္ ယူသံေတြ ၾကားရသည္။ ခဏေနေတာ့ လမ္းခြဲကိုင္ တစ္ဦးက ရထားလာမည့္ ဘက္သို႕ ထြက္သြားသည္။ ၾကည့္ရတာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေမာင္းမည့္ အျမန္ရထား ျဖစ္လို႕ ၂ လမ္းလို႕ ေခၚသည့္ မိန္းလမ္းသို႕ လမ္းေျပာင္းေပးဖို႕ ျဖစ္မည္။ ေနာက္ေတာ့ ရထားဥၾသသံ ၾကားရသည္။ ရံုပိုင္ျဖစ္သူက အလံစိမ္း ကိုင္ျပိး အျပင္ထြက္ လာသည္၊ ေနာက္၀န္ထမ္း တစ္ဦးကေတာ့ လမ္းရွင္းစာရြက္ ခ်ည္ထားသည့္ ၾကိမ္ကြင္းၾကီးနဲ႕ ရထားလမ္း အတိုင္း ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ သိတ္မၾကာခင္မွာပဲ ရထားၾကီးက ဥၾသသံေပးရင္း ဆူညံစြာ ျဖတ္သန္း သြားသည္။ ရထားေပၚမွာ ငိုက္ျမည္းေနသည့္ ခရီးသည္ေတြ ကေတာ့ သူတို႕ ေဘးရန္ကင္းကင္း ျဖတ္သန္း သြားႏုိ္င္ေအာင္ ဘူတာရံုေလးက ၀န္ထမ္း ေတြ လုပ္ေဆာင္ ေပးလိုက္သည္ကို သတိျပဳမိပံုပင္မရ။

ဘာရယ္မဟုတ္ တစ္ေျဖးေျဖး ေ၀းသြားေသာ ရထားေနာက္ပိုင္းကို လိုက္ၾကည့္ ေနမိသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မ်က္စိတစ္ဆံုး ေျဖာင့္တန္း ေနသည့္ မ်ဥ္းျပိဳင္ ရထားသံလမ္း ႏွစ္ခုသာ က်န္ေနခဲ့ျပီး ရထားၾကီးက ျမင္ကြင္းကေန ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေတာ့သည္။ ၾကည့္စမ္း၊ ရထားသံလမ္းေတြ၊ မ်ဥ္းျပိဳင္ ေျပးေနေသာ ရထား သံလမ္းေတြ၊ မီးရထား စီးရတာကို အလြန္ ႏွစ္သက္ေပမယ့္ ဒီရထားၾကီး ခရီးေရာက္ေအာင္ ထမ္းပိုး ေပးထားေသာ သံလမ္းေတြ အေၾကာင္း တစ္ခါမွ မစဥ္းစားမိခဲ့။

ရထားတစ္စင္း ခရီးေရာက္ဖို႕အတြက္ မ်ဥ္းျပိဳင္သံလမ္း ႏွစ္ခု လိုသည္။ ထိုသံလမ္း ႏွစ္ခုသည္ ထပ္တူမက်၊ သို႕ေသာ္ ရထားၾကီး ခရီးေရာက္ေအာင္ ပို႕ေဆာင္ေပးရန္ ဆိုသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္က တူသည္။ သံလမ္းႏွစ္ခု ေကြ႕လွ်င္လည္း အတူတူ၊ ေျဖာင့္ရင္လည္း အတူတူ ရိွေနျခင္းက ရထားၾကီးခရီး ေရာက္ရသည့္ အဓိက အေၾကာင္း ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ သံလမ္း ႏွစ္ခု ထပ္တူက်ဖို႕ မလိုသလို သူတို႕ႏွစ္ခုၾကားမွာ လိုအပ္တာထက္လည္း ပိုေ၀းလို႕ မရ။ သူတို႕ ႏွစ္ခုၾကား အကြာအေ၀း ကို သူတို႕ ထမ္းပိုး သယ္ေဆာင္ရမည့္ ရထားဘီး အတုိင္းအတာက ဆံုးျဖတ္ေပးသည္။ ကြယ္လြန္သူ ဆရာ ေန၀င္းေမာင္ စကားအရ ဆိုလွ်င္ ရထားဘီးမ်ား၏ အကြာအေ၀းသည္ ေပးထားခ်က္ ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ရထားသံလမ္း ႏွစ္ခုသည္ ထိုေပးထား ခ်က္ထက္ေတာ့ ပိုျပီးနီးလို႕ ေ၀းလို႕မရ။ ဒီလိုျဖစ္ မသြားေအာင္ ဇလီဖားတံုးေတြ၊ သံလမ္းထိန္း သံငုတ္ေတြနဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။ လမ္းေၾကာင္း တစ္ခုမွ တစ္ခုသို႕ အေျပာင္းအလဲ လုပ္လိုလွ်င္ ေျပာင္းလဲႏုိင္သည့္ လမ္းလႊဲ ကရိယာေတြ ရိွသည္။ ထိုအရာေတြက ရထားၾကီးကို အႏၲရာယ္ မျဖစ္ေစဘဲ လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းႏုိင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရထားၾကီးခရီး ေပါက္ရျခင္းသည္ ထပ္မတူမက်သည့္ မ်ဥ္းျပိဳင္သံလမ္း ႏွစ္ခုႏွင့္ သံလမ္းထိန္း စနစ္ေၾကာင့္ဟု ဆိုလွ်င္ မွားမည္မထင္။

ရထားၾကီး ျဖတ္သြားျပီးေတာ့ ဘူတာရံုေလးက မူလအတို္င္း ျပန္လည္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ သြားျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေတြးေတြက မုန္တိုင္းထန္ေနသည္။  ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုေတြ ထဲမွာ၊ အသိုင္းအ၀န္း ထဲမွာ၊ လူ႕အဖြဲ႕ အစည္းေတြ ထဲမွာ ထပ္တူက်ႏုိင္ဖို႕ ၾကိဳးစားရာက ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႕ သြားခဲ့သည့္  ပဋိပကၡေတြ၊ ဝိေရာဓိေတြ အေၾကာင္းက ေခါင္းထဲ ေရာက္လာ ျပန္သည္။  ျပႆနာ အေတာ္မ်ားမ်ား၏ အစမွ အရာရာကို ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ တစ္ထပ္တည္း ျဖစ္မွ ဘ၀င္က် ေလ့ရိွေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စိတ္အခံေၾကာင့္ ဆိုလွ်င္ မွားမည္မထင္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္ ကြဲျပားျခင္းကို လက္ခံဖို႕ ခက္လွသည္။ အရာရာမွ ထပ္တူက်ဖို႕ ၾကိဳးစားျခင္းထက္ ကြဲျပား ျခားနားမႈ ေတြကို မိမိတို႕ ပတ္၀န္းက်င္က ေပးထားခ်က္ေတြထက္ ေက်ာ္လြန္ မသြားေအာင္ ထိန္းညိွျပီး ေရွ႕ဆက္ဖို႕ ၾကိဳးစားျခင္းက ပိုေကာင္းသည္ ဆိုသည္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနေလ့ ရိွသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မွာေတာ့ ကြဲျပားမႈကို လက္မခံႏုိင္ရံု သာမက ငါ့နဲ႕ မတူ ငါ့ရန္သူ အဆင့္ထိ ေရာက္သြား တတ္ျပန္သည္။ တကယ္ေတာ့ ဘံုအက်ိဳး စီးပြား၊ ဘံုရည္မွန္းခ်က္ျခင္း တူသည္ ဆိုလွ်င္ပင္ လုပ္နည္း လုပ္ဟန္ပိုင္း၊ နည္းနာပုိင္းမွာ ကြဲလြဲမႈမ်ား ရိွႏိုင္ေသးသည္။ ထိုကဲ့သို႕ မတူတာေတြ မွန္သမွ် တူေအာင္ ညိွၾကမည္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ မိမိတို႕ လူ႕အဖြဲ႕ အစည္းအတြက္ ေပးထားခ်က္ေတြကို မေက်ာ္လြန္ ေစဘဲ ကြဲျပားျခားနားစြာ က်င့္သံုးႏုိင္မည့္ နည္းလမ္းမ်ား၊ စနစ္မ်ားကို တည္ေဆာက္ဖို႕ ၾကိဳးစားမည္လား၊ ဘယ္ဟာက အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မလဲ၊ ေမးခြန္းေတြ၊ အေတြးေတြက မဆံုးႏုိင္ေတာ့။

ပခံုးကို အသာအယာ လာတို႕ လုိက္သျဖင့္ အေတြးမ်ားက ရပ္တန္႕သြားသည္။ လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ဘူတာရံု ၀န္ထမ္းတစ္ဦး၊ ခင္ဗ်ားလူေတြ လွမ္းေခၚ ေနတယ္ဟု ေျပာလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြက ခပ္ေ၀းေ၀း ကေန ကားျပင္ျပီး ျပီ ဟု အခ်က္ျပေန၏။ ေက်းဇူးတင္စကားဆိုရင္ ဘူတာရံုေလးထဲက ျပန္ထြက္ လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးဆက္ရ ပါဦးမည္။ မၾကာခင္ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့မည္။ အေၾကာင္း ေၾကာင္းေၾကာင့္ ကြဲျပားျခားနားေသာ အျမင္ေတြ၊ စကားေတြ ၾကားရဦးမည္။ ေဆြးေႏြးဆံုးျဖတ္ ရဦးမည္။ သို႕ေသာ္ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ ကြဲျပားမႈေတြကို ပိုျပီး နားလည္ႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ ေနာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ရံုးခန္း ထဲမွာ မီးရထား သံလမ္းေတြ ပါသည့္ ဓာတ္ပံု တစ္ပံုကို ထားဖို႕ လုပ္ရဦးမည္။ ဒါမွလည္း ကြဲျပားျခင္း၏ တန္ဖိုးကို အျမဲတမ္း ႏွလံုးသြင္းထား ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။  

ရဲထြဋ္